In een Volkswagen-dieselbus, gevuld met kleding, voedsel en luiers, rijden student Tess en twee vriendinnen naar de grens van Polen en Oekraïne. De spullen brengen ze naar een grote opslag, en vervolgens rijden ze terug met zes vluchtelingen. De oorlog in Oekraïne is inmiddels al 3 jaar aan de gang, en hulp is nog steeds hard nodig. Tess deelt haar ervaring: “Ik heb er zo veel dankbaarheid voor teruggekregen dat ik morgen weer een rit zou willen maken.”
Wat was voor jou het moment dat je besloot in actie te komen?
“Ik zet mij graag in voor maatschappelijke kwesties. Juist nu berichtgeving afneemt, is het belangrijk dat we Oekraïne niet vergeten. Onze steun kan een verschil maken. Ik zag de organisatie Keep Them Warm langskomen op sociale media en ik besloot ze een bericht te sturen. De beslissing om mij aan te melden was uiteindelijk niet moeilijk. Keep Them Warm biedt een relatief laagdrempelige manier om te helpen. Als student heb je financieel vaak minder mogelijkheden. Deze rit maken is daarom een mooie kans om toch je steentje bij te dragen.”
Wat maakt deze rit een “relatief laagdrempelige” actie om te helpen?
“De voorbereidingen zijn verrassend eenvoudig. We hebben twee keer met ons groepje bij elkaar gezeten om de rit te organiseren. Daarbij hebben we onder andere de hotels voor onderweg geboekt in Wroclaw, Przemysl en Maagdenburg. Verder hadden we genoeg aan online communicatie, bijvoorbeeld met een hulpdienst in Friesland die de benodigde spullen verzamelde. Ik was vooral huiverig voor het inzamelen van het geld voor de rit. Als wij niet genoeg zouden ophalen, dan zou een groot deel zelf gefinancierd moeten worden.”
Zijn er tegen het gehele proces verdere momenten geweest die je als uitdagend hebt ervaren?
“Ik vond de ontmoeting met de vluchtelingen in Przemysl erg intens. De organisatie van het vluchtelingenkamp bij de grens was niet zoals verwacht. Er was niemand aanwezig om de rit te coördineren. Het voelde daarom ongemakkelijk om zes vreemdelingen in onze bus te verwelkomen en ze naar een ander land te rijden. De vluchtelingen zullen zich ongetwijfeld nog meer onzeker hebben gevoeld. Je beseft dat deze mensen uit een oorlogsgebied komen, maar het is onvoorstelbaar hoe dat moet voelen.”
Op welke manier verliep de communicatie tussen jullie en de vluchtelingen?
“Mondelinge communicatie verliep erg lastig. De vluchtelingen konden niet goed Engels. Ze deden wel hun best om ons te begrijpen en zichzelf verstaanbaar te maken. We gebruikten hiervoor vaak een vertaalapp. Aan de andere kant heeft me verrast hoe sterk non-verbale communicatie kan zijn in een situatie als deze. Toen wij een van de twee Oekraïense gezinnen afzette in Utrecht, gaf de moeder mij een warme knuffel die voor duizend dankbare woorden sprak.”
Hoe kijk je achteraf terug op de rit?
“Deze ervaring heeft mij persoonlijk geraakt. Ik wist dat het fysiek een uitdaging zal worden, vooral door de vermoeidheid. Ik had niet verwacht dat het mentaal zo’n impact zou maken. De dankbaarheid die ik ontving, maakte alle moeite die ik erin heb gestopt meer dan waard. Ik zou zo morgen weer de weg op gaan. Daarnaast heb ik ook een reality-check gekregen. Alles waar ik me zorgen om maak, blijkt eigenlijk niet belangrijk te zijn. Als je beseft wat deze lieve mensen ervaren, krijg je een andere blik op de wereld.”