Grace is zes jaar geleden overleden. Na een jarenlange strijd met longkanker was haar lichaam op, dus heeft zij in 2019 het zware besluit genomen om euthanasie te plegen. Ondanks haar ziekte is ze nooit bij de pakken neer gaan zitten, en heeft ze zo goed en zo kwaad als het kon geprobeerd alles uit de rest van haar leven te halen. Wekelijkse ziekenhuisbezoeken en zware chemotherapie waren voor haar onderdeel van een nieuwe normaal.

“Als ik nu aan Grace denk is het eerste wat in mij opkomt een sociale vrouw die de mens altijd op de eerste plaats probeerde te zetten”, vertelt Maria, de weduwe van Grace. “Zij is van huis uit heel erg in die rol gegroeid, want ze kwam uit een groot gezin van zeven kinderen. Ze heeft heel veel beroepen gehad, maar ze deed altijd wel iets met mensen. Zo is ze gezinsverzorgster geweest, ze heeft in de thuiszorg gewerkt en uiteindelijk is ze docent op een middelbare school geworden. Als ik oud-leerlingen van haar zie zeggen ze vaak dat ze streng, maar ook rechtvaardig was.”

“Onze eerste jaren samen voordat Greet ziek werd waren fantastisch,” legt Maria uit. “Toen we net bij elkaar waren waren we het er al snel over eens dat we graag kinderen wilden, maar dat proces heeft flink wat moeite gekost. We zijn in totaal wel tien jaar bezig geweest met kunstmatige inseminatie en IVF, en in onze laatste ronde hebben we de artsen praktisch gesmeekt om twee bevruchte eicellen te plaatsen om onze kansen te vergroten. Ze gaven toe, en uiteindelijk was het raak voor beide eicellen! Na negen maanden heb ik onze tweeling, Sofia en Cas, gebaard.”

“Cas en ik kwamen net uit school toen onze mama’s ons naar de eettafel riepen,” vertelt Sofia. “We voelden al dat er wat spanning was, maar we begrepen niet waarom. Toen zei mama Maria tegen ons: “Mama is ziek. Mama heeft kanker.” Cas en ik wisten nog niet heel goed wat dat precies was, dus we stelden heel veel vragen.”

“Tijdens het gesprek met Sofia en Cas probeerden we ze een beetje te beschermen, maar we wilden ze ook de dingen kunnen vertellen die ze wilden weten,” zegt Maria. “Dat was best lastig op dat moment, omdat het voor ons ook nog heel vers was. Maar we zeiden nooit dingen zoals “Mama gaat dood.” We wilden altijd antwoord geven op de vragen die ze hadden. Het was fijn dat Grace heel erg goed in het nu kon zijn. Ze vroeg zich ook nooit af waarom uitgerekend zij ziek moest worden, en die rust straalde ze uit naar de kinderen wat hen geholpen heeft met het verwerken van dit nieuws.

“Ik kan mij mama voor haar ziekte eigenlijk niet meer zo goed herinneren”, zegt Sofia zacht snikkend. “Ze is zolang ik haar kende ook langer dood en ziek geweest dan dat ze gezond was. Op dit soort momenten dat we het over haar hebben merk ik ook hoeveel ik haar nog mis. Met haar verlies hebben we uiteindelijk wel leren leven, maar dat gevoel gaat nooit helemaal weg. Ik vraag mij soms af wat ze van mijn leven zou vinden als ze mij nu kon zien. Ze is inmiddels alleen al zo lang dood dat ze nooit geweten heeft wie mijn vrienden zijn, of wat ik nu studeer.”

“De schommelingen konden heel zwaar zijn,” vertelt Maria. “Als Grace zich goed voelde wilde ze bijvoorbeeld per se zelf een ei bakken of een stukje lopen, terwijl dat misschien niet heel verstandig was. We hebben ook zeker ruzie gemaakt over dat soort dingen, maar als ik terugdenk aan die tijd herinner ik mij eigenlijk vooral de mooie dingen. Uiteindelijk heb je het leuke omdat het negatieve er is.”