In juni 2018 raken twaalf jongens en hun voetbalcoach vermist in het langste grottenstelsel van Thailand. Met de start van het moessonseizoen stijgt het water snel en komt de groep vast te zitten op bijna tweeënhalve kilometer van de ingang. De ruim twee weken durende reddingsoperatie wordt internationaal op de voet gevolgd. Toch ontbreken de daadwerkelijke details in bijna alle nieuwsmedia.
Eind juni 2018 wordt duidelijk dat de voetballertjes en hun coach vastzitten in het grottenstelsel van Tham Luang. De hevige regenval heeft de grotten doen overstromen. Vanwege de complexiteit van de reddingsoperatie worden duikspecialisten van over de hele wereld in korte tijd ingevlogen. Want grotduiken als specialisme, dat doen maar weinig mensen. Addie Arnizam, duikmaster en instructeur in Thailand en Maleisië verklaart: ‘’Het is een bijzonder risicovolle duikspecialisatie vanwege het zeer beperkte zicht en de kleine ruimtes’’. Zelf heeft hij het slechts één keer gedaan, ‘’Ik kwam eruit met een grote hoofdwond omdat ik mij gestoten had aan een scherpe rots’’. Claustrofobie, desoriëntatie, elektrische kabels en slechte zichtbaarheid maken het een gevaarlijke tak van sport. ‘’Ik schat dat er maar een paar honderd gespecialiseerde grotduikers op de wereld rondlopen’’, aldus Arnizam.
Internationale hulp
De duikers van de Thaise Navy SEALs bleken niet over de juiste expertise te beschikken. Gerenommeerd grotduikers John Volanthen en Richard Stalton vliegen vanuit Groot-Brittanië naar Thailand om de operatie te begeleiden. De overname valt bij het Thaise leger in eerste instantie niet goed. De specialisten hanteren een andere werkwijze dan het Thaise leger. De lokale autoriteiten geven in eerste instantie dan ook geen toestemming de grot te betreden. Na gesprekken met een tolk mogen de duikers uiteindelijk een eerste poging wagen.
Even lijken ze de jongens al snel gevonden te hebben. Bij een van de eerste duiken stuiten de reddingswerkers op vier mannen in de derde kamer van het stelsel. Dit blijken uiteindelijk pompmedewerkers te zijn die de evacuatie gemist hebben. Het zou een kwestie van tijd zijn tot de kamer zou overstromen. Onmiddellijk wordt besloten de vier mannen te bevrijden. Zonder enige duikervaring worden ze met een extra zuurstofslang onderwater door de nauwe doorgangen begeleid naar de uitgang. Hoewel alle pompmedewerkers de reddingsactie overleefden, werd één ding snel duidelijk. De kinderen, als zij überhaupt nog in leven waren, zouden deze evacuatietechniek nooit overleven.
Het echte verhaal
De hele wereld volgt de reddingsoperatie op de voet. Toch zijn de daadwerkelijke details nauwelijks te vinden. Eind 2021 komt National Geographic met een documentaire over de gewaagde redding. De jongens werden na negen dagen levend, maar zeer verzwakt, gevonden. De reddingswerkers kwamen erachter dan het zuurstofgehalte in de grot snel aan het dalen was richting de 15 procent. Met die hoeveelheid werd het onmogelijk het einde van de moesson te halen. De kinderen met voedselvoorraden in leven houden tot het waterpeil zou zakken was niet mogelijk. Ook het boren van een alternatieve uitgang bleek niet haalbaar. Alle druk kwam nu volledig te staan op Volanthen, Stanton en de andere duikspecialisten.
Zij moesten de kinderen naar buiten begeleiden. Ondanks de duiklessen waren de kinderen te onervaren en te verzwakt om zelf naar de uitgang te duiken. Stanton zag nog maar één oplossing, vol risico’s. Met behulp van Australiër Richard Harris, grotduiker en anesthesist, werd een plan opgezet. Hoewel Harris grote twijfels had bij het plan, was niks doen geen optie.
De jongens kregen eerst een kalmerend middel toegediend om de eerste stress weg te nemen. Vervolgens werden ze in een wetsuit gehesen, kregen ze een luchtdicht masker op en werden hun armen vastgebonden op hun rug. Het verdovende middel ketamine moest meerdere malen toegediend worden via een injectie om de jongens bewusteloos te houden. De tocht naar buiten duurde zo’n drie uur.
De enorme omvang van de operatie maakte het slechts mogelijk om drie à vier jongens per dag te redden. Na uiteindelijk zeventien dagen sinds de vermissing lagen alle jongens buiten levensgevaar op het ziekenhuis. Zo kregen de duikspecialisten over de hele wereld in één klap een heldenstatus.
Benieuwd naar de gehele reddingsactie van dag tot dag? Bekijk hieronder de belangrijkste gebeurtenissen in de interactieve tijdlijn.