Jongeren mogen nù wel zeggen dat vroeger alles beter was. En met vroeger, bedoelen zij vorig jaar. Toen kwam het nieuws dat Covid niet alleen meer in het verre oosten te vinden was, maar ook ons kikkerlandje had bereikt. Langzamerhand kwam de overheid met meer en meer maatregelen, waarvan de invloed op jongeren steeds meer zichtbaar begint te worden.
Elke dag hetzelfde
“Corona is my best friend” zegt Deniël Venema (23) grappend, ook al verdwijnt de lach al snel van zijn gezicht. Net als alle andere jongeren in Nederland is ook Deniël de dupe geworden van de maatregelen die door de overheid zijn opgesteld. Studeren gaat vanuit huis, je vrienden zie je minder of zelfs niet, en een avondje stappen is niet eens meer voor te stellen. “Elke dag is hetzelfde. De gespreksstof raakt op, niemand maakt iets nieuws mee en er is geen grappig verhaal dat ik nog niet kan mee vertellen.” Deniël kijkt droevig voor zich uit. “Ik heb dan nog geluk dat ik in een chill huis woon met twee vrienden, anders zou het al helemaal een hel zijn.”
Geen motivatie, maar ook niet vragen om hulp
Het Nationaal Centrum Preventie Stress en Burn-out kwam eerder dit jaar met de conclusie dat ongeveer 80% van de studenten tegen een burn-out aanzit. Een burn-out komt tot stand door het aanhouden van spanning en stress, waardoor je fysiek en mentaal uitgeput raakt. Vaak wordt gedacht dat men alleen in zo een situatie terecht komt door werk, maar ook overbelasting binnen diens leefomgeving kunnen tot een burn-out leiden.
En de leefomgeving van de jongeren is sinds het begin van de corona maatregelen drastisch veranderd. Fysiek les krijgen heeft plaats gemaakt voor online lessen. Veel interactie met medestudenten en docenten hebben de jongeren niet. “Ik merk echt aan mijn studenten dat zij het zwaar hebben. Tijdens de online colleges zien de meeste er vermoeid uit, de motivatie is ver te zoeken” aldus Anouk Nabuurs. Nabuurs is al zo een 10 jaar wiskunde docente, een vak dat zij altijd met liefde heeft gegeven. Dit jaar heeft haar en haar collega’s getoond hoe belangrijk fysiek lesgeven is, voor zowel student als docent. “Wij als docenten hebben minder grip op onze studenten. Wij spreken ze minder, waardoor het voor ons moeilijker te peilen is waar zij tegen aan lopen.” Doordat er minder contact is tussen de studenten en docenten komt hulp vaak te laat. “Ik heb gemerkt dat veel van mijn leerlingen niet op tijd aan de bel durven te trekken. Misschien omdat het ze niet nodig lijkt. Pas wanneer ze echt de mist in gaan met hun schoolwerk vragen ze om hulp.”
Studenten hebben zich in een zeer korte periode moeten aanpassen aan ‘het nieuwe normaal’. Het Nederlands Jeugdinstituut publiceerde dit jaar cijfers waaruit bleek hoe groot de impact van de maatregelen rondom Covid is onder jongeren. Zo zou het aantal gesprekken met de hulplijn voor zelfmoord preventie zijn gestegen met 31 procent sinds de eerste lockdown. Het gaat hier om personen onder de 30 jaar. Ook is het cijfer dat jongeren hun leven geven gedaald; gemiddeld geven de jongeren hun leven een 6,8.
Up-talk voor als je ff down bent
Waar is de hulp voor de jongeren gebleven? Kunnen zij bij instanties terecht wanneer de muren van hun studentenkamer op hun afkomen? Amsterdam opende in februari een hulplijn voor jongeren die in deze periode door de bomen het bos niet zien: UpTalk-voor als je ff down bent. Het idee achter de hulplijn is om een plek te creëren waar jongeren hun verhaal kunnen doen.
“Ik weet niet of ik dat zo snel zou doen. Mijn problemen zijn daar denk ik niet erg genoeg voor” zegt Deniël. Hij heeft wel eerder van dit soort initiatieven gehoord, maar aangesproken voelde hij zich niet. “Ik mis mijn vrienden, contact, aanraking.” En dat is iets wat zelfs met hulp van instanties niet te krijgen is. “Als dit zo langer door gaat verander ik zelf nog in een corona-gekkie” lacht Deniël. Met deze ‘corona-gekkies’ bedoelt hij de complotdenkers, de mensen die weigeren een mondkapje op te doen, die het verpesten voor de rest. Want hoewel Deniël en zijn vrienden de maatregelen meer dan zat zijn, snappen ze ook dat ze er met een reden zijn. En dat is misschien wel het moeilijkste aan deze hele situatie: Goed willen doen, maar er zelf onder lijden.